Owocem zaś Ducha jest:

DOBROĆ (Ga 5, 22)

Nagnij, co jest harde,

Rozgrzej serca twarde,

Prowadź zabłąkane.

Pan Jezus Chrystus, przemierzając Ziemię Świętą, okazywał

ludziom dobroć przy każdym spotkaniu, zostawiając

swego Ducha Świętego, byśmy na Jego podobieństwo

w Nim żyli, poruszali się i byli (por. Dz 17, 28). Wyjaśniając

swoje posłannictwo, z pokojem i cierpliwością odnosił się

do Nikodema i Samarytanki, którym z trudem przychodziło

zrozumienie (por. J 3, 1nn; 4, 1nn).

Dobroć tę wyrażał i nieustannie wyraża na wiele innych

sposobów: wypędza z nas złe duchy i usuwa nasze słabości

(por. Mt 1, 21nn); leczy trąd naszego egoizmu (por. Mk 1,

40nn); uzdrawia paraliż grzechu (por. J 5, 1nn); zatrzymuje

krwotoki naszego narzekania (por. Łk 8, 43nn); stopniowo

uwalnia nas od zaślepienia pychą (por. Mk 8, 22nn);

uzdalnia nas do słuchania Słowa (por. Mk 7, 31nn); usuwa

martwotę naszych uczynków (por. Łk 6, 6nn).

Czemu to czyni? Lituje się nad naszym smutkiem (por.J 11, 35),

samotnością (por. Mk 6, 34) i słabością (por.Mk 5, 19).

Złóżmy dziś jałmużnę, by pomóc naszym bliźnim. Niech

będzie to jednak jałmużna dobrego czynu i słowa otuchy,

a nie bezosobowego dźwięku monet.

Koronka do Ducha Pocieszyciela lub Litania

„Miłość nie pamięta złego”

(1 Kor 13, 5)